Ο ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

 του Πατ Μπιουκάναν από το αμερικανικό ίδρυμα The American Cause

Ο Νιντάλ Μαλίκ Χασάν είχε δύο πρόσωπα. Το ένα ήταν ο περήφανος ταγματάρχης που φορούσε στρατιωτική στολή στο τζαμί. Το άλλο ήταν ο περήφανος Άραβας που κυκλοφορούσε με μουσουλμανική κελεμπία στην καθημερινή του ζωή. Αυτό που έφερε σε σύγκρουση τα δύο πρόσωπα του Χασάν ήταν η άποψή του ότι το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι άδικοι πόλεμοι και το σοκ για το ότι αυτός, ένας μουσουλμάνος, θα στελλόταν να υπηρετήσει σε έναν από αυτούς τους πολέμους, ενάντια σε αδελφούς μουσουλμάνους, μία αμαρτία ενάντια στον Αλλάχ άξια καταδίκης. 

Ο Χασάν ήρθε σε σύγκρουση λόγω της διπλής αφοσίωσής του: στην χώρα που είχε ορκιστεί να προστατεύει και στο καθήκον του ως μουσουλμάνος. Όταν εκείνο το πρωί ο Χασάν είπε στον γείτονά του ότι «θα κάνω μία καλή πράξη για τον Θεό», το κάλεσμα του ιερού πολέμου (τζιχάντ) υπερνίκησε τον όρκο πίστης του ως Αμερικανού στρατιώτη. Ο Χασάν άρχισε να πυροβολεί, τραυματίζοντας ή σκοτώνοντας 44 Αμερικανούς στρατιώτες και πέθανε μαχόμενος σε αυτό που θεωρούσε την πλευρά του δικαίου, την πλευρά του Ισλάμ, ενάντια στην Αμερική. «Αλλάχ ακμπάρ» («Ο Θεός είναι μεγάλος») φώναξε ο Χασάν καθώς άρχισε να πυροβολεί. 

Ένα σχόλιο στο Διαδίκτυο από τον Νιντάλ Χασάν συνέκρινε τους βομβιστές αυτοκτονίας με τους παρασημοφορημένους με παράσημο ανδρείας που πέφτουν πάνω σε χειροβομβίδες για να σώσουν τους συστρατιώτες τους. Ο Χασάν είχε αποφασίσει να πραγματοποιήσει επίθεση αυτοκτονίας για τον Αλλάχ. Αν και αυτό ήταν μία ύπουλη πράξη ενάντια στους συστρατιώτες, μία πράξη προδοσίας εν καιρώ πολέμου, μία πράξη τρομοκρατίας και μαζικής δολοφονίας, ο Χασάν πρέπει να έβλεπε τον εαυτό του ως ήρωα και μάρτυρα. 

Λίγοι πραγματοποιούν τέτοιες ακρότητες. Αλλά οι συγκρούσεις ανάμεσα σε ταυτότητες και αφοσιώσεις είναι συνηθισμένες στην θύελλα του πολέμου. «Μην βάλετε κανέναν σκοπό παρά μόνο Αμερικανούς αυτή την νύχτα» είπε ο Ουάσινγκτον το 1777 στην Κοιλάδα των Σιδηρουργείων (Valley Forge). Οι Ιρλανδοί καθολικοί εγκατέλειψαν τον αμερικανικό στρατό για να πολεμήσουν με το τάγμα του Αγίου Πατρικίου στο πλευρό των Μεξικανών καθολικών το 1846 ενάντια σε αυτό που θεωρούσαν ως αμερικανική επίθεση. Αν και τιμούνται σήμερα από το Μεξικό, οι «Άγιοι Πατρίκιοι» απαγχονίστηκαν όταν συνελήφθησαν αιχμάλωτοι από τον Αμερικανό στρατηγό Ουίνφιλντ Σκοτ. 

Στην προέλαση του Σκοτ προς την Πόλη του Μεξικού συμμετείχε ο Ρόμπερτ Λι. Στον ίδιο πόλεμο, ο ήρωας της μάχης της Μπουένα Βίστα ήταν ο συνταγματάρχης Τζέφερσον Ντέιβις, ο οποίος είχε παντρευτεί την κόρη του διοικητή του, του μελλοντικού Προέδρου των ΗΠΑ Ζαχαρία Τέιλορ. Ο Ντέιβις στην συνέχεια συμμετείχε στο υπουργικό συμβούλιο του Φραγκλίνου Πιρς και εξελέγη στην αμερικανική Γερουσία. Ωστόσο, το 1861, ο Ντέιβις και ο Λι θα εγκατέλειπαν την χώρα τους για να διεξάγουν πόλεμο ενάντια στις ΗΠΑ στο πλευρό του νέου τους έθνους, των Νοτίων, και των αδερφών τους, οι οποίοι πίστευαν ότι είχαν το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθούν από τις ΗΠΑ. Ήταν προδότες ή πατριώτες; 

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πράξεις των «Αγίων Πατρικίων», του Τζέφερσον Ντέιβις και του Ρόμπερτ Λι, που όλοι τους εκδηλώθηκαν ανοικτά και πολέμησαν ηρωικά και έντιμα, συγκρίνονται με το έγκλημα του ταγματάρχη Χασάν. Αλλά για να τονίσουμε το θέμα των συγκρουόμενων αφοσιώσεων στις καρδιές των ανδρών σε ένα κράτος που θεωρεί την θρησκευτική, φυλετική και εθνική διαφορετικότητα όχι απλώς ένα εθνικό προτέρημα, αλλά έναν εθνικό στόχο. 

Από που ήρθε αυτή η ιδέα; Καμία προηγούμενη γενιά δεν θα την πίστευε. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ουίλσον φοβόταν ότι αν κήρυττε τον πόλεμο, οι Γερμανο-Αμερικανοί θα διαδήλωναν στην Ουάσινγκτον. Ο Ρούσβελτ ήταν τόσο φοβισμένος ότι οι δεσμοί αίματος των Ιαπωνο-Αμερικανών πολιτών θα υπερνικούσαν την αφοσίωσή τους στις ΗΠΑ, που διέταξε 110.000 να μεταφερθούν από την Καλιφόρνια σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως μέχρι την λήξη του πολέμου. 

Στο Αρκάνσας τον προηγούμενο χρόνο, ένας μουσουλμάνος που ήταν αντίθετος με τους πολέμους των ΗΠΑ πυροβόλησε δύο στρατιώτες σε ένα κέντρο νεοσυλλέκτων, σκοτώνοντας τον ένα. Στο Κουβέιτ, πριν την εισβολή στο Ιράκ, ένας μουσουλμάνος στρατιώτης εκτόξευσε μία χειροβομβίδα στην σκηνή του διοικητή του, σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας 14 στρατιώτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Αμερικανοί μουσουλμάνοι ή Άραβες πρέπει να είναι ύποπτοι πολίτες. Μουσουλμάνοι έχουν σκοτωθεί πολεμώντας στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, όπως και Γερμανο-Αμερικανοί σκοτώθηκαν πολεμώντας ενάντια στην Γερμανία σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους. 

Αλλά πρέπει να πούμε το εξής: η Αμερική ξεφτίζει. Δεν είμαστε πια ένα έθνος και ένας λαός. Δεκάδες εκατομμυρίων έχουν έρθει και δεκάδες εκατομμυρίων έρχονται στην χώρα που η πρώτη τους αφοσίωση είναι στους αδερφούς και την πατρίδα που αφήναν πίσω τους, και στην πίστη που κουβαλούν στις καρδιές τους. Και αν, κατά τον μακρύ μας πόλεμο ενάντια στον «ισλαμοφασισμό», μας βλέπουν να ποδοπατούμε το έθνος του, την πίστη τους ή τους αδερφούς τους, θα μας θεωρήσουν, όπως ο Χασάν, ως τον εχθρούς της ιερής τους ταυτότητας. 

Δεν υπάρχει αμερικανικό «χωνευτήρι» (melting pot) πλέον. Εγκαταλείφθηκε από τις ελίτ μας ως «εργαλείο πολιτιστικής γενοκτονίας». Τώρα θαυμάζουμε την Αμερική ως την πλέον πολυφυλετική, πολυεθνική, πολυπολιτιστική χώρα επί της Γης, το Παγκόσμιο Έθνος σύμφωνα με τον Μπεν Βάτενμπεργκ. Και, παρ’ όλα αυτά, μας εκπλήσσει η εθνοτική κατασκοπεία στο εσωτερικό, οι κατάρες κατά των ΗΠΑ από τζαμιά στις πόλεις μας, η είδηση ότι Σομαλοί μετανάστες επιστρέφουν στην πατρίδα τους για να πολεμήσουν ενάντια στους Σομαλούς συμμάχους μας, και ότι οι λαθρομετανάστες διαδηλώνουν με μεξικανικές σημαίες απαιτώντας αμερικανική υπηκοότητα. 

Η Αμερική του Αιζενχάουερ ήταν ένα έθνος 160 εκατομμυρίων με έναν ευρω-χριστιανικό πυρήνα και έναν δικό της πολιτισμό. Ήμασταν ένα έθνος τότε. Και ότι θα έχουμε γίνει, το 2050, μία σούπα 435 εκατομμυρίων, κάθε πίστεως, πολιτισμού, χρώματος και χώρας της Γης, τότε τι θα μας κρατάει μαζί; 

Απο http://www.e-grammes.gr/article.php?id=4102